غزلی از حامدعسگری

چگونه باشی و چشم از نگاه بردارم؟

                                               چگونه از ته یک چاه ماه بردارم؟

چه فرق دارد وقتی همیشه می بازم

                                                سپید بردارم یا سیاه بردارم ؟

همیشه دلخوشی ام بوده بعد هر بازی

                                               یکی دو مهره به عمد اشتباه بردارم

که تو برنده شوی از شکوه خنده ی تو

                                               برای دلهره ام سر پناه بردارم

تو مثل قلیانی، لب گذار روی لبم

                                               به قدر ظرفیتم از تو آه بردارم

به لطف فاصله ها عشق پاک می ماند

                                              مخواه فاصله ها را .... مخواه بردارم