حالا چرا ؟ ( شهریار )

آمدی  جانم  به  قربانـت  ولـی  حالا   چـرا؟ 

                                بیـوفـا   حالا  که  من   افتـادم  از   پا  ،  چرا ؟

نوشـدارویی  و بعد  مـرگ  سهراب  آمـدی 

                                سنگـدل  این زودتر میـخواسـتی،  حالا   چرا ؟

عمر ما  را مهلت  امـروز و فردا ی  تو  نیست 

                                  من که  یک امـروز  مهمان  توام،  فـردا  چرا ؟

نـازنیـنـا  ما  به  نـاز  تو  جـوانـی  داده ایـم 

                                 دیـگر  اکنـون  با  جوانـان  ناز کن، با  ما  چرا ؟

آسمان  چون جمع مشـتاقان  پریشان  میکند

                              در  شـگفتـم  من  نمیـپاشـد ز هـم ، دنیا  چرا ؟

در خزان  هجر گل، ای  بلـبـل  طبع   حزین 

                              خامـشی  شـرط  وفـاداری  بـود ،  غـوغا  چرا ؟

«شهریـار» بی  حبیـب   خود نمیکردی   سفر 

                              این  سـفر  راه  قیـامـت  میـروی ، تنـها   چرا ؟

علی اطهری کرمانی(عاشقم)

عاشـقم ، سوخـته ام، وا بـگذارید مرا 

                                       لحـظه ای با دل شـیدا بـگذاریـد مرا

من در افـتاده ام از پـا ای همـسفـران 

                                        بـبرید از من  و تنـها بـگذاریـد مـرا

سرنوشت من ودل بی سرو سامانی بود 

                         بـقضا  و  قـدر  اینـجا   بگـذاریـد  مـرا

عـاقـلان  راه  سلامـت  بـشما   ارزانـی 

                     منـکه  مجنونم  و رسـوا  بـگذاریـد  مـرا

خسته  و کوفته  از شور و شر  زندگیم  

                           یکـدم  آسوده  ز غوغـا  بـگذاریـد  مـرا

دل دیوانه ی عاشـق نشود  پنـد پذیـر 

                            بهـتر  آنسـت  بـخود  وا بـگذاریـد  مـرا

نیست کاری بـشما مردم فرزانـه مـرا  

                           وا  بـگذاریـد  دمی  با  دل  دیـوانـه  مـرا

خودپرستی زشما دوست پرستی ازمن 

                    غم  جـان  است  شما را غـم  جانانه  مـرا

کاش درآتش حسرت بگدازد چو شمع 

                       آنکه در آتش غم سوخت چو پروانه مرا

یاد آن شب که به دیوانگیـم قهـقهه زد  

                      ریخت آن سلسله ی زلف چو بر شانه مرا

گر نگشتی به مراد دلم ای، چرخ مگرد  

                       بی نیـاز  از تو کنـد  گردش  پـیمانه  مـرا

عاقـلان عیـب من از باده پرستی مکنید 

           عالمی هست در این گوشه ی میخانه  مـرا

مسـتم ای رهرو هشـیار ز خـاکم بردار

                    یـا  به میـخانه  رسان  یـا  بـدر خـانـه  مـرا

«اطهری» نالم از آن چشم فسونگر؟حاشا 

           دل  مـن کرد  بـه  دیـوانـگی  افسـانـه   مـرا

حسین منزوی(لبخند)

ای غنچه ی دمیـده ی من یک دهن بخند

                      خورشید من!ستاره ی من ! باغ من ! بخند

افسرده خنده  بر لب گل پـیش  روی  تو 

                                ای خرمـن شکوفه و گل ، ای چمـن بخند

ای گرمپوی گرم تر از عطـر گل ، برقص

                                     ای  خـوبـروی  خوبـتر  از نسـترن  بـخند

تا  خون  نور در رگ  شب های مـن  دود 

                               یک لحظه ای سپیده ی سیمین بدن بخند

ای خنده های دلکش  و روشنـگرت  مرا

                                     تنـها  ستـارگان  شـب  زیـستـن ،   بـخند

وی  نـاز خنـده ی تو  شکوفانـده  بر لبـم 

                                  همـچون  بهار ،  اینـهمه باغ سخن ،  بخند

کار چشمات

گناهی ندارم  ولی  قسمت  اینه        که چشمای کورم به راهت بشینه

برای دل من واسه جسم خسته ام      منی که غرورو تو چشمات شکستم

سر از کار چشمات کسی در نیاورد       که هرکی تو رو خواست یه روزی بد آورد

واسه من که بر عکس کار زمونه           یکی نیست که قدر دلم رو بدونه

هنوزم زمستون به یادت بهاره             تو قلبم کسی جز تو جایی نداره

صدای دلم ساز ناسازگاره                  سکوتم به جز تو صدایی نداره

تو خواب و خیالم همش فکر اینم         که دستاتو بازم تودستام ببینم

...........

عاشق گل

 ازفاطمه اکتفا به نامش نکنید
نشاخته توصیف مقامش نکنید
هرکس که دراو محبت زهرا(ص) نیست
 علامه اگر هست سلامش نکنید.
.........
عاشقی را شرط اول ناله و فریاد نیست
تا کسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست
 عاشقی مقدور هر عیاش نیست
غم کشیدن صنعت نقاش نیست.
///////////
la la la la,bekhab,donya khasise
vase kamtar kasi khub minevise
yeki labhash hamishe gharghe khandas
...!yeki pelkash tu khabam khise khise

////////////
چندیست که بیمار وفا یت شده ام.
دربسترغم چشم به راهت شده ام.
 این راتوبدان اگربمیرم روزی.
مسئول تویی که من فدایت شده ام.